Μαργαρίτα

Μια βόλτα προς την εξοχή

την άνοιξη αν βγείτε

εκεί στολίζω τους αγρούς

σίγουρα θα με δείτε.

Αν και αγριολούλουδο

φτωχό και ταπεινό

μ’ αγάπησαν οι άνθρωποι

απ’ τον παλιό καιρό.

Τα φύλλα μου συχνά – πυκνά

κόσμος πολύς μαδούσε

το ταίρι του αν τον αγαπά

καθένας τους ρωτούσε.

Μα μέσα σ’ όλες τις χαρές

η πιο όμορφη χαρά μου

που πλάσματα πολύ γλυκά (γυναίκες)

πήρανε τ’ όνομά μου!

Νέοι ...καρποί!

Η νέα γενιά στην αγωνιώδη προσπάθεια της επιβίωσης...

Δυο απ' τα ...τετράδυμα αδελφάκια!

Ο Σετζαντές μου ακολουθεί και στο πληκτρολόγιο...

Γιορτή της μητέρας

Δεν είναι ένα πρόσωπο

όπως νομίζουν όλοι

είναι κάτι ανώτερο

είν’ η ζωή μας όλη

Μπορεί πάρα πολλές φορές

να τη στενοχωρούμε

μέσα μας, όμως, σίγουρα

γι’ αυτήν συχνά πονούμε

Τι κι αν δείχνουμε άνετοι

και δεν πολυμιλάμε

την ύπαρξή μας ξέρουμε

σ’ αυτήν πως τη χρωστάμε

Να ’σαι καλά, μανούλα μου

και την ευχή σου δώσ’ μου

χαρούμενες να είσαστε

μάνες όλου το κόσμου!

Φύση

Είναι μικρός ο άνθρωπος
κι όσο κι αν προσπαθήσει
να πλησιάσει δεν μπορεί
όσα μπορεί η φύση!

Απόλαυσε, βρε άνθρωπε
τα θαύματα της φύσης
και στα παιδιά σου, φρόντισε
ίδια να τα αφήσεις!

Αντιγραφή

Αναρτήθηκε στο taxalia.blogspot.com. Το βρήκα καλό και το αντιγράφω:

Τι αστυνομία θέλουμε;
1. Θέλουμε μια αστυνομία εκπαιδευμένων αστυνομικών, οι οποίοι θα είναι ευγενικοί με τους νόμιμους και αποφασιστικοί με τους παράνομους.
2. Θέλουμε μια αστυνομία, που δεν θα δείχνει τα δόντια της μόνο σε μαζικές εκδηλώσεις -πορείες, μέτρα κ.λ.π.- αλλά στο καθημερινό έγκλημα.
3. Θέλουμε μια αστυνομία, από αστυνομικούς, που θα ξέρουν τι να κάνουν κάθε στιγμή, χωρίς καθοδήγηση από τις μοτορόλες για το παραμικρό.
4. Θέλουμε μια αστυνομία, να φτάνει πριν το έγκλημα για να το αποτρέψει κι όχι μετά το έγκλημα, για να το διαπιστώσει.
5. Θέλουμε μια αστυνομία, που θα είναι παρούσα όταν ο "ανώνυμος" πολίτης τη χρειάζεται και όχι μια αστυνομία στην υπηρεσία των "επωνύμων".
6. Θέλουμε μια αστυνομία στην οποία ο αστυνομικός θα είναι ευτυχισμένος όταν βοηθήσει ένα νομοταγή πολίτη και όχι όταν θα διευκολύνει το παράνομο πάρκιγκ του "επώνυμου".
7. Θέλουμε μια αστυνομία, με ίση μεταχείριση προς όλους, όχι ραγιαδισμό και τεμενάδες στους "επώνυμους", θαρραλέα απέναντι στο σκληρό κακοποιό και όχι φτηνό γελοίο τσαμπουκά, στον ήσυχο πολίτη.
8. Θέλουμε μια αστυνομία, η οποία θα περνά χειροπέδες ακαριαία, στον πολίτη που τολμά να πει στον αστυνομικό "ξέρεις ποιός είμαι εγώ, ρε;". Αυτό στην Αμερική σημαίνει επιτόπου εκτέλεση. Στην Ελλάδα ο αστυνομικός ανοίγει διάλογο με τον κύριο "ξέρεις ποιός είμαι εγώ, ρε;".
9. Θέλουμε μια αστυνομία, η οποία δε θα "τακιμιάζει" με τους ανθρώπους της νύχτας, ούτε θα κατουριέται στη θέα των "φουσκωτών", των "νονών" και των "μπράβων".
10. Θέλουμε μια αστυνομία ευγενέστατη στις συστάσεις της, φιλική προς τον πολίτη, αλλά αποφασιστική, που θα εφαρμόζει το Αγγλικό δόγμα: "αστυνομικός που δίνει δεύτερη φορά την ίδια εντολή σε πολίτη, απολύεται" (εδώ βλέπουμε αστυνομικούς να έρχονται στα χέρια με τον ανόητο πολίτη, που θέλει ντε και καλά να παρκάρει εκεί που του απαγορεύει ο αστυνομικός. Σε ποιά χώρα του κόσμου θα σου πει ο αστυνομικός "not here" και θα ανοίξεις διάλογο μαζί του;).
11. Θέλουμε μια αστυνομία, στην οποία θα υπηρετούν άνθρωποι με ψυχική και σωματική υγεία, οι οποίοι θα επιβάλλουν το νόμο, με μια ματιά μόνο. Όχι σαπιοκοιλιές!
12. Τέλος, επειδή τα πράγματα είναι απλά, θέλουμε μια αστυνομία, όμοια με αυτή, που υπάρχει σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο. Τίποτε άλλο, απλά ΑΝΤΙΓΡΑΨΤΕ!
Κυριακή, 4 Μάιος 2008

Αναμνήσεις 1

Από αυτές τις δύο εβδομάδες των διακοπών του Πάσχα έχω τις καλύτερες αναμνήσεις. Όλα ήταν ωραία τότε (μιλάω για την εφηβική ηλικία). Βοηθούσε, βέβαια, η ωραία Άνοιξη, που, μαζί με τα λουλούδια, «άνοιγε» και τις καρδιές μας με αποτέλεσμα να υπάρχει πάντα η καλή διάθεση σε όλη την παρέα. Οι πλάκες, οι εκδρομές, οι ...έρωτες ήταν στην ημερήσια διάταξη.

Θυμάμαι τη μεγάλη εβδομάδα που γινόμασταν καλοί ...χριστιανοί! Καθένας ενδιαφερόταν για μια – δυο κοπέλες της ηλικίας μας και στόχος μας ήταν να τις δούμε καθημερινά και, αν ήταν εύκολο, να ανταλλάξουμε και μερικά γλυκόλογα (μιλάω για παλιές ...δύσκολες εποχές – καμία σχέση με την τωρινή). Με δεδομένο πως δεν είχαμε σχολείο (διακοπές γαρ), μια καλή λύση ήταν να τις δούμε στην εκκλησιά , που τότε πήγαιναν σχεδόν όλες, έστω και με τις μητέρες τους. Έλα, όμως, που δεν έμεναν όλες στην ίδια ενορία... Έτσι έπρεπε να πάμε σε 5 – 6 εκκλησιές , τουλάχιστον, μερικές από τις οποίες απείχαν αρκετά η μια από την άλλη.

Αρχίζαμε, λοιπόν, από νωρίς τον προγραμματισμό (οι διαφωνίες δεν έλειπαν) για το ποια εκκλησιά θα επισκεπτόμασταν πρώτη, δεύτερη κ.λπ. Ντύσιμο, χτένισμα καλό κ.λπ. και άρχιζε ο δικός μας ...Γολγοθάς! Άναμμα κεριού και με ύφος σεμνό στεκόμασταν μέσα στην εκκλησία μέχρι να εντοπίσουμε το «άτομο», να πάρουμε τις ματιές μας και κανένα χαμόγελο και μετά έπεφτε σήμα από τους υπόλοιπους για αναχώρηση ώστε να προλάβουμε και τις άλλες ενορίες πριν τελειώσει η λειτουργία. Η πιο άνετη μέρα ήταν η Μ. Πέμπτη με τα 12 ευαγγέλια!

Τα ίδια, περίπου, γίνονταν και με άλλες ...θρησκευτικές εκδηλώσεις. Σε κάποιες ενορίες υπήρχε το έθιμο της δεύτερης Ανάστασης, αλλού η περιφορά εικόνων, προσθέστε και τον Άγιο Γιώργη και την Πρωτομαγιά, που συνήθως γιορτάζονταν την εβδομάδα μετά το Πάσχα. κ.ά. Δε λείπαμε από κανένα έθιμο, πανηγύρι κ.λπ.

Πολλά βράδια της άνοιξης αλλά και του καλοκαιριού εφαρμόζαμε και το κόλπο της ...καντάδας. Μαζευόμασταν οι 5 – 6 ενδιαφερόμενοι, παίρναμε μαζί και 1 – 2 καλλίφωνους φίλους και φτάναμε έξω από το σπίτι της «περί ου ο λόγος» (μονοκατοικίες ήταν τότε) όπου αρχίζαμε τις χορωδιακές μας επιδόσεις, ώστε να συγκινήσουμε το «άτομο».

Όλα για το σκίρτημα της καρδιάς!